Na een dag schreeuwen tegen het gepeupel, arme sloebers aftuigen en pissen in het plastic bekertje waar Francisco van Jole tegenwoordig zijn potloden uit verkoopt, is het goed rusten. Terecht, want u heeft een Bentley Mulsanne. Knappe jongen die kan ontkennen dat u daarmee gewoon een beter mens bent. Een alcoholische versnapering is dus op zijn plaats.
Jammer dus dat Bentley ook een alcoholvrije waterbar aanbiedt. Geen idee voor welke Bentley-bezitter dat is, want alleen veganisten en vrouwen van rond de dertig in te grote truien die hun thee met twee handen omklemmen voor ze die rommel naar de mond brengen, drinken water. Beetje harder werken aan de autosociologie, Bentley. Mensen die 'een watertje willen doen' verdienen en hebben geen Bentley, of een leven. Maar ja, ook de niet-bestaande klant is koning.
Voorts is er natuurlijk een Bentley drankkabinet zoals een Bentley drankkabinet is bedoeld. Met verlichting (zie bovenste beeld) en ziek veel hout. Verzuurde blauweknopers zullen zich misschien beklagen over de waterige substantie in die twee flesjes, maar wij durven er een Bentley om te verwedden dat dat sodawater is. ("Would Sir like some soda water?" - "Yes, Sir thinks it would complement his whisky".)
Tot slot is er natuurlijk de mogelijkheid om na een dagje pauper-mêlée een flesje blanc de blanc open te trekken en te vieren dat er weer minder monden te voeden zijn. Een mooie score en fijn tableau worden immers afgesloten met een feestelijke drank. Geïncarneerde decadentie was nog nooit zo aangenaam.