Een half miljoen wegpissen aan een waardeloze auto, zo doet u dat

Emmeren over de elektrisch bedienbare ramen in deze vadsige surfplank - want die heeft-ie - is ongeveer even relevant als de vele high tech-opties van een televisie uit de jaren zestig opsommen. Het blijft een vrij waardeloos apparaat. Het aardige is wel dat deze Plymouth Superbird een lekkere V8 heeft en daarom (op papier) in 5,5 seconden naar de honderd gaat.

Voorts is de Superbird zeldzaam. In het enige productiejaar, 1970, werden er nog geen tweeduizend gebouwd, want voornamelijk NASCAR-homologatie. Ze waren bijzonder impopulair en nogal wat originele Superbirds werden verkoopbaar gemaakt door ze om te bouwen tot conventionelere (lees vooral: vleugelloze) Plymouth Road Runners. Naar schatting zijn er nu nog duizend. 

Dit exemplaar is puntgaaf. De lak is bijna volledig origineel en op de optielijst is destijds rijkelijk met vinkjes gestrooid. Je bent hartstikke gek als je een half miljoen neertelt voor dit ding, maar toch is dat ongeveer de verwachte afhamerprijs. Cheques worden vermoedelijk ook wel geaccepteerd als ze zijn ondertekend met een kruisje.