Boete in het buitenland? Incassobureau naait u keihard

Een boete krijgen is op zichzelf al een vervelend verhaal. Soms gebeurt het omdat je de lokale regels niet snapt, even verkeerd van mijlen naar kilometers omrekent of omdat je het buitenlandse geld niet bij de hand hebt. Kan gebeuren natuurlijk, gewoon betalen. Gelukkig zijn ze in het buitenland bijna altijd een stuk lager dan in Nederland (tenzij je in Zwitserland over de schreef bent gegaan), dus het zal wel loslopen. Soms komt er echter meteen een incassobureau meekijken en dat zou helemaal niet moeten kunnen.

De officiële bekeuringen die je van overheden krijgt in de EU-lidstaten komen tegenwoordig uiteindelijk via het CJIB bij je terecht. Die is gewoon hetzelfde als de plaatselijk opgelegde sanctie, plus die achterlijke administratiekosten die ze in Den Haag hebben bedacht om het dure kantoor van de paarse enveloppenstuurders mee te financieren. Het is balen, maar ja, je doet er niets aan: had je maar beter op moeten letten.

Het kan echter veel erger. Neem dit voorbeeld uit Pula in Kroatië, waar een Nederlands incassobureau even 2.100 procent meer voor de boete het schikkingsvoorstel wil vangen. Gewoon omdat het bloedhonden zijn. De parkeerboete die de slachtoffers in dit verhaal hadden gekregen was uitgeschreven op een parkeerterrein in toeristenstad Pula. De gemeente is eigenaar van het terrein en heeft een private partij die het exploiteert (die uiteindelijk ook gewoon in handen van de stad lijkt te zijn). Blijkbaar kan dat in Kroatië. Puur juridisch is het daarom een privaatrechtelijk geschil, waarvoor de eiser (uiteindelijk de gemeente die ook keurig via het CJIB zaken zou kunnen doen) een Nederlands advocatenkantoor inschakelde.

Die advocaten zoeken het adres van de eigenaar van de auto bij de RDW op, want dat mogen advocaten. Tot zover ging het allemaal prima, maar vervolgens ontspoort het juridische steekspel volledig. In plaats van een keurig briefje te sturen met het verzoek om 100 Kuna (het Kroatische geld) plus wat advocaatkosten over te maken, geven de befjes van dienst de vordering meteen uit handen aan een incassobureau, wat ook geen normale gang van zaken is. Die geldwolven rammen er een onbeschofte brief uit en rekenen de 100 Kuna - wat €13 is - om tot €287. Inderdaad, dat is 2.100% meer.

Om het verhaal nog wat onbeschofter te maken doet Van der Meer en Philipsen, zoals de bloedhonden heten, een betaaltermijn van acht dagen bij de brief die ze tijdens de Kerstvakantie versturen. Niet alleen onbeschoft, maar ook niet correct aangezien een redelijke termijn volgens de voorschriften dertig dagen hoort te zijn.

Op de site van de ANWB hebben zich tientallen gedupeerden gemeld die om advies vragen. Volgens de automobilistenclub heeft hun Duitse collega ADAC ook veel klachten ontvangen. De expert van de ANWB zegt dat het er op lijkt dat er is gewacht totdat er een groot aantal zaken was, want het incassobureau heeft volgens een van de gedupeerden/overtreders maar liefst vijfhonderd brieven verstuurd. Daarmee lijken de kosten helemaal bijzonder hoog: er is vijfhonderd keer exact hetzelfde gedaan en de brief is in alle gevallen gelijk. Daarnaast is in de brief niet duidelijk wat de aanvankelijke parkeerkosten waren, wat de advocaatkosten zijn en wat de extra kosten zijn: het is daardoor niet te verifiëren of de juiste stappen in het juridische proces zijn doorlopen.

Volgens de wielrijdersbond is de gang van zaken in Duitsland en Oostenrijk al jaren bekend. Ze hebben bij advocaten in Kroatië een onderzoek ingesteld of in dat land, net als in Nederland, eisen worden gesteld aan het incassotraject. Als dat zo blijkt te zijn, kan het zijn dat de kosten op een onrechtmatige manier uit de hand zijn gelopen. 

Het is moeilijk om aan te geven of het verstandig is om de vordering wel of niet te betalen. De ANWB probeert uit te zoeken wat de beste oplossing is. Op hun site staat een uitgebreide thread waar de gedupeerden en experts informatie uitwisselen.