/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fautobahn%2F64d9ac0e3d_mercedes-w125-rekordwagen.jpg)
Vrijdag 28 januari 1938 was voor Mercedes-Benz een heuglijke dag. Hun revolutionaire W125 Rekordwagen reed op die dag 432,7 kilometer per uur op de afgesloten Reichautobahn Frankfurt–Darmstadt. Dat stuk van de huidige A5 was speciaal zo recht mogelijk aangelegd om als recordbreekplaats te dienen, immers records zijn goed voor de propaganda. Adolf Hitler wilde zijn land als beste van de wereld afficheren. Ongetwijfeld wilden Mercedes en coureur Rudolf Caracciola gewoon zelf de beste zijn in wat ze deden, en hadden ze daar minder duistere plannen mee.
Hoe dan ook; Caracciola wist zijn Mercedes met 5,6 liter V12 zowel op de heen- als op de terugweg veilig thuis te brengen. De 736 pk waren voor die tijd natuurlijk onwaarschijnlijke hoeveelheden kracht. De Mercedes was ontzettend goed gestroomlijnd, waardoor de bestuurder en de vier boven de carrosserie uitstekende wielkasten als weinige dingen de lucht tegenhielden. De ingenieurs uit Stuttgart waren zelfs zo ver gegaan dat de auto nauwelijks gaten had voor koellucht: er zat ongeveer vijf kilo ijs in de auto om het koelwater mee te koelen.
Voor Auto Union liep de dag een stuk minder feestelijk af. De andere grote zilverpijlbouwer zag zijn record afgenomen worden door Mercedes en ze verloren hun legendarische coureur: Bernd Rosemeyer. Nadat Caracciola terugkwam, waarschuwde hij zijn conculega voor de heftige windvlagen van de zij. Rosemeyer besloot toch te gaan rijden (sneller dan Caracciola), maar verongelukte op de terugweg dodelijk. In de Duitsland-aflevering van Paul Hollywood's Big Continental Road Trip gaat de bakker met de naar Rosemeyer vernoemde coureur Bernd Schneider naar de Rekordstrecke.
Vandaag zou Mercedes het record tachtig jaar in handen gehad hebben, als Koenigsegg het in november niet van ze had afgenomen. Jammer voor de geschiedenisboeken, maar het is desondanks een hele prestatie om een dergelijk record zo lang in handen te hebben.