De drie auto's die D-Day voor ons wonnen

Een van de meest immorele daden die Europa na de Tweede Wereldoorlog heeft gepleegd, is vergeten wie de bevrijders waren. In ieder geval na de jaren zestig is anti-Amerikanisme, een algehele afkeer van het Westen en een diepe haat tegen de legers die ons beschermen bon ton bij mensen die nu eenmaal net wat gelijker zijn dan de rest. Als de plicht roept, lopen ze braaf mee in een herdenkingsstoet, uitgerust met ambtsketting of badend in de aanspreekvorm 'excellentie'. Ze leggen een krans, trekken een vreemd gezicht en vertrekken. 

En als ze dat niet doen, doceren ze wel aan zo'n fijn instituut als de UvA, om dociele studenten te vertellen dat de ware satan degene is die ervoor zorgde dat antisemieten geen joden meer in ovens stopten. Waarna ze toevoegen: "Lees Noam Chomsky!" Dan bedoelen ze niet zijn baanbrekende werk in de taalkunde, zullen we maar zeggen. Om een mooie Godwin te gebruiken: zum Kotzen.

De Sovjetunie heeft de oorlog gewonnen, leren ze daar. Als het natuurlijk niet gaat over de cisgendered fascist patriarchy. Hoewel de Sovjetunie een onwaarschijnlijke inspanning heeft geleverd - en en passant onwaarschijnlijk veel eigen mensen onnodig de dood heeft ingejaagd - is dat nonsens. De Geallieerden hebben de oorlog gewonnen. (Voor disputen zie Twitter.) Niet alleen voor bezette landen, maar ook voor Duitsland. Dixit zelfs kanselier Brandt.

De ware autoliefhebber is tot hier gekomen. De lezers die zijn afgehaakt moesten naar yoga. Wij gaan moedig veurwaerts. Autobahners, wij vertellen u wat de auto's waren die ervoor zorgden dat u nu alleen maar gebrekkig Duits spreekt. 

D-Day was naar moderne maatstaven een totale faal. Er vielen rond de tienduizend doden, wat neerkwam op ongeveer tien procent van het aantal deelnemende manschappen op de stranden van de zesde juni (recent onderzoek stelt overigens dat wellicht nauwelijks de helft van die tienduizend is gevallen, maar dat is nog onvoldoende zeker). Dat is naar moderne standaarden een volkomen onacceptabel dodental. 

De Geallieerden vielen desalniettemin dubbel onverwacht aan. In de eerste plaats vanwege de grootste misleidingsoperatie ooit, Operation Bodyguard, waardoor de Duitsers dachten dat een landing bij Calais aanstaande was. In de tweede plaats omdat de Geallieerden ervoor kozen bij en de stranden te bestormen. Iets wat de beste Duitse generaal maarschalk, Erwin Rommel, voor volkomen onwaarschijnlijk hield. De Geallieerden zouden volgens hem aanvallen bij vloed, omdat de ellenlange Normandische stranden dan korter zouden zijn en het dodental dus lager vanwege een kortere doodsloop tegen the monstrous anger of the guns. Ze kwamen met duizenden schepen, bij eb. Jammer joh.

Wat De Geallieerden met zich meebrachten was qua auto, of 'light transport vehicle', niet bijzonder indrukwekkend doch Duitsch efficiënt.

Willys MB Jeep

De Jeep. Voor velen nog steeds de naam voor alles wat niet vastloopt in de modder. Is eigenlijk een samentrekking van 'general purpose', dat leidde tot GP, wat moeilijker was dan 'Jeep'. You get the drill. Willys was een merknaam die werd gebruikt door Willys-Overland, een overleden automaker met een hoog  'wie?'-gehalte. Willys-Overland is tegenwoordig eigenlijk alleen nog maar bekend van de Jeep. De maker van de iconische bevrijdingsauto was niet Ford of General Motors, wat niet gek is, aangezien Willys-Overland na Ford destijds de tweede automaker van de VS was.

De Jeep droeg afgetankt bijna zestig liter benzine met zich mee, waarop het beest in goede omstandigheden een whopping 380 kilometer kon afleggen. Nee, we bedoelen niet whopping. Dat is echt het verkeerde woord. Topsnelheid lag in de Dacia-klasse, met een schamele 105 km/h. Nu is dat lachen, maar de vier-in-lijn Go Devil-motor was de snelste van alle gegadigden voor de aanbestedingen. En godschristus, wat was en is de Jeep mooi en butch. Don Drapers kaaklijn op wielen. Soldaten waren er gek op.

Dodge WC 51- en 52-serie

Nooit van gehoord? Vaak gezien, zeker. Soort De Waard-tent met Dodge eronder. Kon maar liefst vier hele Brothers met Band vervoeren in de achtersteven. Schoot Major Winters met een kleine honderd pk naar 87 kilometer per uur op topsnelheid. Kunnen we om lachen, maar het duurt tot oktober voordat de gemiddelde gezinsbak inclusief kutkoters enigszins in die richting komt.

De Dodge woog tweeëneenhalf ton en had een zes in lijn. Kon voor werkelijk alles gebruikt worden. Als Hitler er een had, was het zeker gebruikt als provisorische Reichstag. Gelukkig was hij in handen van de Amerikanen die 'm gebruikten als mobiele commandopost, troepenlogistiekdinges, ambulance, slaapplek en allround badass met vierwielaandrijving.

Bedford MWD

The plucky Brit. Hoewel veel mensen denken dat de Britten de oorlog alleen maar hebben gewonnen omdat het slechtste volk ter aarde de imperialistische onderdrukker te hulp kwam, hebben de Britten lang alleen gevochten. Dat is een verdienste. (David Edgertons 'Britain's war machine' lezen, voor de nerds.) Groot-Brittannië was klaar voor oorlog en kon die gewoon winnen.

Een van de bewielde automata waarmee ze de zege wilden binnenhalen en die net als bovenstaande twee werd ingezet tijdens of zeer kort na de landingen op Normandië, was de Bedford MWD. De Bedford Rascal is wat er verder van het merk is geworden, maar tijdens de Tweede Wereldoorlog leverde het merk een geweldenaar die met een zescilinder en perfect oncomfortabele bankjes tien soldaten kon vervoeren. En natuurlijk alles kon zijn wat de Dodge ook kon.

Goed. Dit zijn wel weer genoeg vriendelijke dingen over onze bevrijders. Als we ooit nog een achterlijk lucratief baantje willen bij de staatsomroep zullen we maar netjes afsluiten: Amerikanen zijn nazi's in andere uniformen, Britten en andere westerse Geallieerden zijn imperialistische honden. In een parafrase van de late maar immer tijdige Christopher Hitchens: wij denken niet dat de Verenigde Staten uiteindelijk 'alleen maar genocide' was. 

Morgen is weer een werkdag, vandaag stonden we tenminste ergens bij stil.