De evolutie van de moderne Aston Martin

Wie googelt op 'All Porsches' krijgt direct de aanvulsuggestie 'look the same'. Inmiddels is dat allang niet meer het geval, wegens de Panamera, de potente kruidenkar die als Cayenne wordt verkocht en natuurlijk de Macan. Vroeger was de enige Porsche van betekenis de 911. Het vlaggenschip transformeerde langzamer dan winderosie een stuk graniet boetseert. Het is niet gek dat Porsche daar wat flak voor heeft gekregen.

Wat ons brengt bij de curieuze zaak van Aston Martin. Sinds de DB9 begin deze eeuw werd gelanceerd, zijn de kritieken voor het design samen te vatten als: protestanten mogen geen Aston Martin want dit afgietsel van God moet voor hen wel afgoderij zijn. En als we kijken naar de schoonheid van een DB9 uit 2003, dan klopt dat wel zo'n beetje. 

Daarna zien we echter iets wat het begin van een trend is gebleken: een DBS die een miljoenmiljard meer kost, maar uiterlijk nauwelijks te onderscheiden is van de DB9. 

Gaan we door en wel met de beestachtige mooie Vanquish modelletje 2016, zo mooi als een gedicht van een vrolijke Philip Larkin en cosmetisch zo goed gedaan als Bruce Springsteen. Je ziet dat-ie werk heeft laten doen, maar het is bijna volkomen onopvallend.

Met de Vantage hetzelfde verhaal. Het zijn een soort kwik, kwek en kwakje op de motorkap die het Prokrustesbed hebben moeten delen. Dat is zeker zichtbaar als je ze naast de grote jongens parkeert.

Niemand met ogen en een esthetisch besef dat verder is ontwikkeld dan de centerfold van de Makro-kledingcatalogus, zal beweren dat dit geen achterlijke mooie auto's zijn. Dat is ook totaal nicht im Frage. De stelling is dat ze een vrijwel identiek exterieur hebben (Q.E.D.) en dat het vreemd is dat zo weinig mensen daar iets van zeggen, terwijl Porsche een halve eeuw is afgezeken om hetzelfde - laten we zeggen - weinig veranderlijke design.