Volvo heeft waarschijnlijk de meest ontwikkelde klanten

De verstandige Zweden doen hun imago eer aan en verkopen hun nu al bejubelde S/V90 met poëzie. En niet van de eerste de beste 'Ik heb bij De Wereld Draai Door gezeten'-kut zonder talent maar met entitlement. Geen likkertje dat in de entourage van het lijk van Wim Brands masturbeert. Nee, de eer valt te beurt aan Walt Whitman, Amerikaans aartspoeet. Zijn onnavolgbaar prachtige en immer vitale Song of the open road bevat een aantal strofes dat Volvo dankbaar gebruikt. Ingesproken door drank inhalerende stembanden met een hint van tabak (Josh Brolin):

"Afoot and light-hearted I take to the open road,

Healthy, free, the world before me,

The long brown path before me leading wherever I choose.

(...)

The east and the west are mine, and the north and the south are mine.

(...)

All seems beautiful to me."

Dit zijn prachtige regels, wat een klanten heb je dan. Maar er zijn ten minste twee dingen jammer. In de eerste plaats staat er niet 'In a fucking big Volvo' maar opent het gedicht met 'afoot'. Schoonheidsfoutje of misschien een ruime interpretatie. Misschien moeten we begrijpen dat het hier om een ferm geplante rechtervoet gaat. In de tweede plaats zijn dit geshopte strofen, vandaar de (...)'s. Dat is jammer, want er was meer uit het gedicht te halen. Wat dacht u van de fijnzinnig-evocatieve knaller:

 "The earth expanding right hand and left hand,

The picture alive, every part in its best light,

The music falling in where it is wanted, and stopping where it is not wanted,

The cheerful voice of the public road, the gay fresh sentiment of the road."

Vrije poëzie die toch een vrij strak beeld schept. Wij houden ervan. Sowieso zijn dit kleine kritiekjes op een geweldige nieuwe manier van auto's verkopen voor ontwikkelder mensen. Misschien houdt u niet van poëzie, maar absoluut helemaal niemand houdt van paarsebroekenmetastasen. So here goes.

"Anderen, denk ik, hebben meer talent om bronzen beelden een ziel te geven, om uit marmer levende gezichten te beitelen; of zullen beter pleiten, sterren duiden en met een stift een kringloop aan de hemel tekenen, maar jij, Volvo-rijder, jouw opdracht is te heersen over gezinnen met 2,3 kinderen, daar ligt jouw kunst: een vaste vorm van Labradors verslepen, mild zijn voor Toyota-rijders, BMW-chauffeurs straffen."

Aeneas (850 T5R) krijgt van zijn vader Anchises (740) te horen wat zijn toekomstige geslacht allemaal wel niet voor elkaar zal boksen. Die loftuitingen aan het adres van het onbekende volk zijn overigens bedoeld voor de Grieken, een soort Saab-rijders. (Met dank aan M. d'Hane-Scheltema.)

"Shall I compare thee to a low-pressure turbo?

Thou art more lovely and more spacious.

Rough winds do shake the daring speed of Volvo,

And summer's lease was all practical and luscious."

Shakespeare, van wie Whitman overigens dacht dat hij niet de enige auteur van het werk kon zijn dat wij nu toeschrijven aan de man uit Stratford, had een geduchte concurrent. Christopher Marlowe. Marlowe had zonder twijfel, als hij de kans had gehad, een Volvo gereden. Maar dan wel eentje met een drankkabinet in tienvoetig jambisch metrum (dat nu niet meer uitkomt).

"Was this the car that towed a thousand caravans,

And watched the topless tits of Helen?

Sweet Helen, make me immortal with a jumpstart.

Her foot drives forth my Volvo: see where it flies."

Natuurlijk ook in een Zweedse interpretatie van wat misschien wel Goethes mooiste gedicht is. 

"Wenn im Unendlichen Autobahn

Sich wiederholend ewig fahrt,

Das Auto der Minervan

Sich um Studenten schart,

Strömt Lebenslust aus allen Dingen,

Dem kleinsten wie dem größten Hund,

Und alles Drängen, alles Ringen

Ist ewig sicher und sehr gesund."

Denkend aan auto's

zie ik brede snelwegen

hard door oneindig

laagland gaan,

rijen ondenkbaar

ijle forenzen

als trotse mensen

in den file staan;

en in de geweldige 

parkeerplaats verzonken

de Volvo's

verspreid door het land,

Honda's, Suzuki's,

treurige Lada's,

BMW en Mercedes

in een groots verband.

de lucht ruikt er goed

en de file wordt er langzaam

in grijze veelkleurige

dampen gesmoord,

en in alle gewesten

wordt de stem van de Zweed

met zijn eeuwige bagageruimte

gevreesd en gehoord.

Naschrift: deze paar minuten krijgt u nooit meer terug. Maar hee, wij deze uren ook niet.