Met de auto naar het internet

Het moet ergens in de jaren ’90 zijn geweest toen ik met de auto naar het internet ging. Het voertuig van dienst had niet beter gekund: een futuristische Citroën BX, ruimteschipwit, ontworpen door Marcello Ghandini (die van de Countach).

Scherpe lijnen, wieldoppen die niet probeerden lichtmetalo’s te imiteren, maar een soort UFO’s opzichzelf waren. Een digitaal dashboard met knopjes en metertjes die niet op verdwaalde horloges leken, maar op de controlemechaniekjes uit een bordkartonnen ruimteschip op de televisie.

De BX was heel wat anders dan die degelijke Duitse drieblokssedans en Japanse koekblikjes. Bovendien rees het voertuig op door zijn olievering bij het starten, alsof het ding als een speeder een beetje loskwam van de aarde om er vervolgens geruisloos overheen te zweven. Ja, een mooi ding; echt nog zo eentje uit de goede ouwe tijd van Citroën, toen men nog geen lifestylehandtassen op wielen produceerde onder de tweelettercombinatie ‘DS’.

We gingen naar het internet, mijn moeder en ik, in de Citroën. Mijn oom had namelijk op de Delftse universiteit toegang tot het wereldwijde web en ik mocht iets heel bijzonders meemaken. De NASA zond de beelden uit van de Marsmissie Soyourner en aangezien wij thuis geen verbinding hadden moesten we op stap om de volgende reuzensprong in de verovering van het heelal mee te maken.

Magisch, plaatjes vanaf een andere planeet die via een ingewikkeld kluwen van suboceanische kabels en satellieten van Mars zo naar een slaperig universiteitsstadje aan de rand van Nederland gestuurd werden. In die dagen sloofde men zich nog uit om het abstracte concept van digitaal informatie delen wat handen en voeten te geven middels herkende metaforen: het klinkt vreselijk oubollig, maar wat stond ik destijds te popelen om de digitale snelweg op te gaan. Lekker surfen!

Er is veel veranderd in de twintig tussenliggende jaren. Ik hoef niet meer met de auto naar het internet en middels een handig kastje in mijn broekzak kan ik met een soepele swipe de hele dag af en aanritsen op de digitale snelweg. Er is ook veel hetzelfde gebleven. Rare oude Citroëns hebben mij sindsdien niet meer losgelaten. In tegendeel: de liefde voor oud blik is in de loop der jaren alleen nog maar gegroeid. Het is zelfs zo erg uit de hand gelopen dat ik de komende tijd voor ulieden lezers stukjes ga typen - op de digitale snelweg - over mooie oude wagens en de mensen die er achter het stuur zaten.

@constanteyn