Iedere autobouwer produceert een paar prototypes voordat een model echt in productie wordt genomen. Ze zijn er om de nieuweling te testen, om fouten eruit te halen en om te kijken welke prestaties er mogelijk zijn. Het zijn de modellen met kinderziektes, imperfecties en soms speciaal gebouwd om een paar specifieke eigenschappen helemaal suf te testen.
Je zou denken dat je gek moet zijn om zo'n proefmonster te kopen en dat klopt ook. Toch zijn er nummertjesfetisjisten die helemaal week worden van een prototype. Deze testmodellen zijn namelijk de eerste exemplaren van een bepaald model en dat feit heeft voor een groep verzamelaars een niet te verklaren aantrekkingskracht.
Speciaal voor deze groep gaat deze Ford GT onder de hamer. De auto heeft dankzij zijn testgeschiedenis een paar unieke eigenschappen, waaronder een volledig carbonfiber motorkap. Die bleek uiteindelijk te duur voor productie, waardoor de andere GT's het met een aluminium exemplaar moeten doen.
Hoewel het chassisnummer eindigt in '004' verzekert Ford ons dat dit het eerste pre-productieprototype is met een aandrijflijn. Normaal gesproken worden dergelijke testmodellen na het uitvoeren van hun taak weer gesloopt, maar deze wist dat lot te ontlopen. Wij snappen niet waarom, want je hebt helemaal niets aan deze supercar.
Ten eerste is het geen supercar. De GT is weliswaar voorzien van een 5,4 liter V8, maar de topsnelheid is gelimiteerd tot 5 mijl per uur. Nee, dat was geen typo. Het ding komt daadwerkelijk niet verder dan vijf mijl in een uur. Daarnaast kan je er nergens mee rijden, want de gehandicapte Amerikaan is niet straatlegaal. De eventuele aanschaf komt ook nog met enkele voorwaarden. De koper moet een contract met Ford ondertekenen waarin staat dat de auto niet zomaar doorverkocht mag worden.
Mocht je geen museum vol autorariteiten bezitten, dan zien wij geen goede reden om deze Ford aan te schaffen. Ook die handtekeningen van het ontwikkelingsteam gaan ons daarbij niet overtuigen. Mocht je daar anders over denken, dan kan je tussen 19 en 22 januari terecht bij veilingshuis Russo and Steele die toch een paar ton voor de auto hopen te krijgen. Ze zijn overigens niet de eersten, want afgelopen zomer probeerde Barrett-Jackson het model ook al te verkopen. Wegens een gebrek aan interesse viel de hamer niet. Het verbaast ons helemaal niets.