Voor je verjaardag vragen: de zwaarste artillerie ooit

Iedereen die wel eens de Gele Hel van het OV moet ondergaan, heeft er ervaring mee: een coupégenote - ja, het zijn steevast vrouwen of oude meisjes - die heel verantwoord drie kilo groenvoer wegknarsen in een overvolle trein. Hel is op een plek op aarde. Ieder zinnig mens denkt dan: kut --> kanon --> trekken. Wij zijn blij de mensheid daarmee van dienst te kunnen zijn en wijzen in dat verband op de Schwerer Gustav. 

Hitler, de bekende Duitse mecenas der civiel ingenieurs, koesterde dezelfde gevoelens voor Frankrijk als uw ideeën over het voersnerpende kippetje op dertig centimeter afstand. In de ogen van Hitler hadden de Fransen ook gewoon ein bisschen Krieg verdiend. Punt was dat zijn opponenten vroeger al wel kaas aten, maar hun surrender monkey-status nog niet volledig hadden waargemaakt. De grens met Zwitserland, Duitsland en een deel van België werd versierd met de Maginotlinie, voor aanvang van de Tweede Wereldoorlog een van de zwaarste verdedigingswerken in de wereld. Die moest kapot.

De Duitsers hadden in de Eerste Wereldoorlog goede ervaringen opgedaan met verpulverende artillerie. De fortificaties van Luik waren in geen tijd gebroken door Dicke Berthas. De Gustav moest iets soortgelijks presteren met de Maginotlinie: een gat slaan en doormarcheren naar Frankrijk. Is er nooit van gekomen. De Gustav (er werd een tweede gelijkende gun gemaakt, de Dora, maar die is niet gebruikt) was niet klaar voor de Slag om Frankrijk begon - en bleek ook niet nodig.

De eerste en laatste keer dat de Schwerer Gustav in actie kwam was tijdens het beleg van Sebastopol, op de Krim in 1942. De 1350 ton wegende kolos, die zijn eigen spoorlijn vereiste en in totaal vierduizend man nodig had om enkel operationeel te zijn, vuurde in totaal 48 projectielen op het bolwerk Sebastopol. De stad viel. Onder andere doordat een van de meer dan zeven ton wegende projectielen een dertig meter onder water gelegen munitiedepot wist te doorboren. Ook al waren de muren meer dan tien meter dik en bestonden ze uit gewapend beton. Mooi speelgoed, maar wel breekbaar. Want na in totaal driehonderd keer vuren (waarvan ongeveer 250 tijdens de testfase) was de loop naar de kloten. Geen punt verder, want de Duitsers, zoals ze zijn, hadden natuurlijk een reserveloop bij zich.

Helaas voor ons zijn de Gustav noch de Dora bewaard gebleven. Vernietigd uit angst dat de oprukkende Sovjets zulke fijne staaltjes Teutoonsche techniek in handen zouden krijgen. Dat betekent dat het zwaarste kanon met de grootste kaliber loop (80 cm) dat ooit in oorlogssituaties is gebruikt, verloren is gegaan. Zonde, wat er stappen nog steeds knaagdieroïde trutjes de trein in.

Dit artikel is onderdeel van de serie Autobahn Alert. Lees hier de voorgaande delen:

• Sneller dan een kogel: de SR-71 Blackbird
• Welke tank weegt evenveel als achttien stadsbussen?
• De Bismarck: hoe een onaantastbaar schip zonk op zijn eerste reis
• Deze Duitse tank is het beste argument tegen de NAVO
• De Warthog: het geluid van vrijheid stinkt
• In de jaren zeventig zaten we weer bijna in WOIII
• Een wapen voor als WOII een herhaling van WOI was geweest