ProRail gaat 'grondig onderzoek' doen na seinstoring Amsterdam

Het spoor is niet weg te denken uit ons dagelijks leven. Zonder goed functionerend spoor loopt vooral de Randstad gierend vast, en wanneer je van centrum naar centrum moet is het de meest ideale manier van vervoer. Vandaar ook dat het in Nederland ontzettend goed gebruikt wordt, maar toch stelt de infrastructuur keer op keer teleur: de ene seinstoring wordt op de andere wisselstoring gestapeld, en zodra dat gebeurt loopt het onderling zeer verknoopte Nederlandse treinverkeer geheel in het honderd. Afgezien van de Fyra-faaltrein lijkt het materieel zelf het goed te doen, maar als je seinen en wissels niet werken heb je daar weinig aan.

Enfin, gisteravond was het dus weer raak, bij Amsterdam dit keer. Alles viel uit, en reizigers konden geen kant meer op. Bussen inzetten was, gezien capaciteitsproblemen en de avondspits, geen optie. Kennelijk was de storing hardnekkig, want de rest van de avond werd hij niet opgelost. Deze ochtend rijdt alles weer, maar nog niet geheel volgens schema. Prorail heeft nu een groots onderzoek aangekondigd, maar we hebben een beter idee: zorg voor deugdelijke systemen rondom je wissels. Waarom zou je problemen bestrijden in plaats van de oorzaak aan te pakken? Wellicht kan dat prioriteit krijgen boven het geel verven van overgangen.

We trekken hier even een enorm cliché uit de kast, maar dat maakt het niet minder waar: zowel Japan als Zwitserland hebben minstens even druk bereden sporen, maar daar horen we nooit van wisselstoringen. Waarom kunnen we dat hier niet even goed? Hoe moeilijk is het om een goede backup te maken voor als een systeem faalt? Vliegtuigen hebben in kritieke onderdelen ook allemaal extra veiligheden ingebouwd, waarom zou dat bij wissels niet kunnen? Het is ons een raadsel waarom dit soort storingen (maar ook een elektriciteitsstoring bij Schiphol bijvoorbeeld) blijven terugkomen.

Het is leuk dat we allemaal uit de auto en in de trein moeten, maar zodra er een beetje sneeuw valt is er meteen een winterdienstregeling met minder treinen, als er een paar blaadjes op het spoor liggen rijden alle wielen vierkant, en rondom Utrecht en Amsterdam hangt de reiziger het risico van een wisselstoring als een zwaard van Damocles boven het hoofd. Allemaal zaken die de automobilist niet bepaald happig maken om zijn Heilige Koe te laten staan. Dat het spoor over het algemeen prima functioneert is een feit, maar het zou onwijs zijn om naar minder dan perfectie te streven. En er zijn zeker nog verbeterpunten in Nederland, die waarschijnlijk ook aangepakt worden met de miljarden die Prorail gaat investeren.

Enfin. Mensen zijn flexibel, dus ook treinreizigers, en iedereen zal wel gekomen zijn waar hij of zij moest wezen. Hetzij via familie, hetzij via Uber, hetzij via behulpzame automobilisten. Eén van hen: Joop-scribent Francisco van Jole. We zijn benieuwd wie er op ingegaan is, en of diegene van het mannelijk of vrouwelijk geslacht was. Het is toch een soort Russisch roulette, maar zoals George Carlin ooit zei: “If it’ll get me a few hundred miles across country, sure — I’ll take a shot in the mouth.”