Waarom zijn sommige auto's zo tranentrekkend saai?

'Wat voor auto rijdt je baas eigenlijk?'

- 'Ja, weet ik veel, een blauwe.'

'Maar is het een grote auto, een kleine, een sportief model?'

- 'Euhm...hij is wat groter dan zijn vorige. Die was grijs.'

'...'

Helaas is dit gesprekje uit het leven van iedere autoliefhebber gegrepen. Normale mensen hebben geen idee wat voor auto's er rondrijden. Interesseert ze niet, soit, maar zowat iedere debiel weet een Ferrari of een Rolls-Royce als zodanig te herkennen - zeker als het om oudere modellen gaat. Waar komt dat gebrek aan kennis toch vandaan? Nou, een hele goede verklaring is de tranentrekkende saaiheid van de gemiddelde auto anno 2018.

Echt lelijke (nieuwe) auto's worden tegenwoordig nauwelijks nog verkocht. Echt mooie bolides zijn ook een zeldzaamheid. De grijze massa is hersenloos saai, wordt niemand warm of koud van. (En daar komt nog eens bij dat Nederlanders hun auto het liefst in een van vijftig tinten grijs hebben.) Maar goed, wie is de boosdoener? Is het de ontwerper, is het de ingenieur, is het de accountant of is het toch de regelbrij van overheden?

Het antwoord is: van alles een beetje. Zoals een design engineer uitlegt: 'Think about the things you do and don’t like about your car. Realize that nothing in your car exists because one engineer didn’t get enough sleep and decided to put that USB charger just out of your grasp. Designing a car is an immensely complex, exhausting process and each part has its own story. Try to understand how all those stories come together to make one coherent, attractive, quality, affordable, safe vehicle, and you’ll understand the challenge of my job.'

Elke ontwerpbeslissing is het resultaat van een complexe trade-off. Je kunt domweg niet alles hebben, want als je x krijgt, verlies je y. Snelheid gaat ten koste van comfort, luxe van betaalbaarheid en zo voort en zo verder. De enige vraag die rest is waarom er soms wel zeer geslaagde auto's de fabriek uitrollen. Is dat dan dom geluk?