Hoewel ze er een aantal keren - met Felipe Massa en Fernando Alonso - dichtbij waren, staat Ferrari al meer dan een decennium droog. Sinds de introductie van het turbotijdperk in 2014 komt het team er al helemaal niet meer aan te pas, hoewel in de eerste helft van 2018 kortstondig hoop was. Voor 2019 werd het budget nog eens verhoogd, en de teamleiding gewisseld, maar vooralsnog is Mercedes onverslaanbaar. Bovendien wreef Red Bull in Oostenrijk zout in de wond door als eerste niet-Mercedesteam te winnen.
Hoe krijgt Ferrari het lek weer boven, en gaat het met de huidige coureurs lukken?
Laten we vooropstellen dat een team niet alleen door de coureurs wordt gevormd, maar zeker ook door de organisatie. En 'organisatie' is niet bepaald een woord dat je de laatste jaren in een adem met 'Ferrari' kunt gebruiken. Het team lijkt op gezette tijden maar wat te doen doen, wat bevreemdend is voor een bedrijf waar jaarlijks voor honderden miljoenen aan budget ingepompt wordt.
Ten tijde van Jean Todt, en zeker van Ross Brawn, had Ferrari strategische genieën in dienst. Mannen die - al dan niet toevallig - hun wortels niet in Italië hebben. Inmiddels heeft Ferrari weer Italianen in de leiding, en prompt gaat er om de haverklap van alles mis. Noem ons oordeel gekleurd, maar structuur en planning lijken niet bepaald zaken die je aan Italianen moet overlaten. Het is schrikbarend hoe vaak het team de bal de afgelopen jaren - eerst onder Arrivabene, en later onder Binotto - keer op keer heeft laten vallen, met als meest recente voorbeeld de mislukte eerste pitstop van Sebastian Vettel in Oostenrijk: het team moest de banden nog uit de pitbox halen terwijl hun stercoureur er al stond. Dodelijk. En ja, het overkwam Red Bull ook ooit met Ricciardo in Monaco, maar de frequentie van de missers is bij Ferrari wel een stukje hoger.
In theorie had Vettel met een cleane stop Bottas van het podium gereden, hij finishte op nog geen seconde van de Fin. Helemaal niet slecht voor iemand die vanaf P9 startte, en een keer meer stopte dan alle mannen om hem heen, behalve Magnussen. Leclerc startte vanaf pole op de soft-band, waardoor hij eerder binnen moest komen dan de concurrentie. Max Verstappen reed met een tweede set banden die 10 ronden minder hadden gereden dan die van Leclerc, en dat zal zeker ook uitgemaakt hebben.
De eerlijkheid gebiedt ons wel te zeggen dat Ferrari het geluk ook niet bepaald aan zijn zijde heeft de laatste tijd, maar geluk moet je ook afdwingen. Ferrari miste twee 100 procent overwinningen door motorpech (Leclerc in Bahrein) en een even onterechte als onbegrijpelijke beslissing van de stewards (Vettel in Canada). Hoe zuur dit ook is voor de Scuderia, voor de statistieken maakt het niets uit. Hier prijkt nog steeds Austin 2018 als laatste overwinning voor Ferrari, met achter het stuur Kimi Mattias Raikkonen, ook de man die in 2007 de laatste coureur was die in een Ferrari naar de wereldtitel reed.
Ferrari gaat dit jaar zeker nog naar een overwinning rijden, maar het is 50-50 of deze door Vettel of Leclerc geboekt gaat worden. Het doorgaans zo behoudende team heeft eindelijk lef getoond door de jonge Leclerc te halen, en deze gok betaalt zich vooralsnog uit. Vettel daarentegen is nog steeds op zoek naar zijn mojo uit de succesvolle Red Bull-jaren. De man - die deze week 32 werd - is nog steeds van wereldklasse, maar hij maakt teveel fouten. Combineer dit met een af en toe eveneens falende team-organisatie, en het heeft er alle schijn van dat Ferrari ook in 2019 zowel de rijders- als de constructeurstitel op zijn buik kan schrijven.
Op pure snelheid is Ferrari niet te kloppen, in de bochten en op strategie echter wel. Wie weet veert het team dit jaar nog op, we zitten nog niet eens op de helft van het seizoen. De dominantie van Mercedes heeft als neveneffect dat er allerhande geruchten de wereld inkomen: Vettel die per 2020 stopt, en RIcciardo als zijn vervanger, maar zolang Vettel nog races kan winnen voor Ferrari zien we hem daar niet stoppen. Bovendien loopt zijn contract nog tot 2021.