Met dit vliegtuig probeert Poetin ons te intimideren

Elk jaar moeten Europese luchtmachten honderden scrambling-acties uitvoeren om Russische vliegtuigen te escorteren omdat ze intimiderend dicht langs het luchtruim van deze landen vliegen. De Rus wil laten zien dat hij er is. 

Achtergrond Willem Jan Hilderink

In Nederland bestaan twee facties ten aanzien van Rusland. Mensen die denken dat het allemaal wel meevalt met de journalistenmoordenaar Poetin en dat de EU veel erger is en dat policor en MSM. En je hebt mensen die wel gewoon kunnen nadenken. Deze mensen erkennen dat als je buurman een kernmacht met machtsambities is, dat je wel twee keer moet nadenken voordat je moedwillig vervalt in naïviteit. (Vroeger waren deze mensen links, tegenwoordig zijn ze rechts.)

Enfin, zelfs deze matig begaafde anti-Atlantici en EU-haters kunnen Ruslands intimidatie niet negeren. De Russen scheren met grote regelmaat langs het luchtruim van NAVO- en EU-lidstaten. Alleen om te laten zien dat ze er zijn én om de reactietijd van deze decadente inclusiviteitssamenlevingen te testen. Simpel gezegd test De Rus hoe snel een ingedutte deugnazinatie als de onze reageert op het NATO callsign 'Bear' en F-16's het luchtruim instuurt.

'Bear' staat namelijk voor de Tupolev Tu-95, een Russische strategische bommenwerper die al sinds de jaren vijftig vliegt en naar verwachting maar liefst negentig jaar in dienst zal zijn van de Russische luchtmacht. De hoop is dat 2040 verre van onhaalbaar is. Tot die tijd kunnen wij ermee geïntimideerd worden. Een Tu-95 dient geen ander doel: als de Russen hadden willen spioneren, hadden ze wel iets beters gestuurd. Dit is een obese James Bond in een clownspak. Want extreem groot en enorm luidruchtig. Enorm luidruchtig? Ja, God Die In Een Legoblokje Stampt-luidruchtig.

Dat komt doordat deze bommenwerper een soort trade-off was. De Russen wilden een intercontinentale strategische bommenwerper. Dat is militaire codetaal voor: een bommenwerper die groot genoeg is om zijn nucleaire lading uit te pakken boven Amerikaanse steden. Dat vraagt om motoren die redelijk snel kunnen zijn, maar bovenal krachtig en zuinig zijn - anders krijg je je zware lading niet over duizenden kilometers versleept. 

Dat konden de Russen niet maken. Althans, hun zuiger- en straalmotoren konden niet aan beide voorwaarden voldoen. Dus lieten ze de turboprops ontwikkelen door Duitse ingenieurs in krijgsgevangenschap. De hoofdingenieur aan het project was een voormalig SS-officier. (Ook aardig om te vermelden qua Koude Oorlog cunning: de Amerikaanse tegenhanger was de B-52 Stratofortress, die een vergelijkbare actieradius én straalmotoren had.)

Het tijdperk van de strategische bommenwerper is voorbij. De Amerikanen, Russen en Chinezen hebben ze in ieder geval. Wij niet en veel van onze NAVO-bondgenoten ook niet. Maar je kunt een afgedankt vliegtuig altijd nog gebruiken om de hersens van rechtsgekkies tot inspanning te bewegen en ze te dwingen om uitleg te geven over wat dat enorme Russische vliegtuig daar doet.

Dit artikel is onderdeel van de serie Autobahn Alert. Lees hier de voorgaande delen:

Achtergrond

Om te voldoen aan wet- en regelgeving rondom kansspelen zouden we graag eenmalig willen weten of je 24 jaar of ouder bent.