Nagel recidiverende drankrijders aan de schandpaal

Ondanks een steeds grotere bewustwording van de risico's en het sociale stigma rijden nog altijd veel te veel automobilisten met een slok op; dit is (misschien afgezien van enkele sharialanden) een mondiaal probleem. In Nederland moeten per jaar dik 10.000 mensen bij het CBR op cursus, maar ook aan de andere kant van de wereld worstelen de autoriteiten met drankrijders. In Nieuw-Zeeland (4,6 miljoen inwoners) werden vorig jaar meer dan 16.000 mensen veroordeeld wegens rijden onder invloed. De limiet is er 250 ug/l, tegenover 220 ug/l hier.

Voor lokale titel Mountain Scene is de maat inmiddels vol: op de voorpagina publiceert het daarom de gegevens van veroordeelde drankrijders. Naar eigen zeggen 'to take a stand against a growing problem in our community', maar de gratis buzz die het genereert is natuurlijk ook mooi meegenomen.

De nogal onorthodoxe stap maakt wereldwijd de tongen los, met de vraag 'hoe ver ga je in het voorkomen van ongelukken, en werkt een dergelijke stap afschrikwekkend?' Ondergetekende is niet per sé tegen een harde aanpak, want wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten. De vraag is echter of het gekozen middel niet te zwaar is. Iedereen kan eens de fout in gaan, en wie één keer met drank op gepakt wordt en hier voor de rest van zijn leven van leert, moet je niet dermate hard straffen.

Een alternatief voorstel is de naming and shaming-methode toepassen op hardleerse mensen. Wie recidiveert mag aan de schandpaal. Of het bij de koppige drankbakken effect heeft op het gedrag is een andere vraag.

In Nederland is bovenstaande echter geen optie omdat 1) de politie geen gegevens vrijgeeft van mensen die bij een alcoholcontrole nat zijn gegaan en 2) als dit al wel het geval was, dan krijg je als medium Jacob Kohnstamm persoonlijk in je nek wanneer je de privacy van alcomobilisten schendt.