Ferrari 275 GTB is beter dan 250 GTO. Goedkoper vooral

Om een Ferrari 250 GTO te kunnen bezitten moet je uit een rijke familie komen, volleerd overvaller, kluisrover of bankier zijn. Anders is het niet te doen om tientallen miljoenen aan één auto uit te geven. En ja, een 250 GTO is mooi en goed en alles, maar eigenlijk is de 275 GTB beter. Ten eerste is het een auto van een latere serie, waardoor er weer nieuwere techniek in zit, het is ook een luxe-Ferrari en minder een racewagen (wat hem toch handiger maakt in het gebruik). En de 275 GTB uit 1966 die hier aangeboden wordt, is een kloppend exemplaar (de nummers lijken bij elkaar te horen) met een door Pininfarina ontworpen body, die door Scaglietti in elkaar is geklopt.

En dan die kleur. Blauw! Als we in emoji zouden schrijven zou dit artikel slechts uit gele gezichtjes met hartjes op de plaats van de ogen bestaan. Dit is de Ferrari zoals hij moet zijn. Een 3,3 liter V12 voor de chauffeur, onafhankelijke wielophanging rondom (de eerste straat-Ferrari met dat systeem) en een transaxle vijfversnellingsbak, waardoor de gewichtsverdeling veel beter werd.

Aangezien het een Ferrari is, was de 275 GTB uiteraard voor het circuit geschikt, maar dankzij het luxueuze leren interieur (kijk die kleur dan) is het een fantastische Gran Turismo. De eerste paar eigenaars van de auto bevonden zich in Californië, wat uiteraard niet slecht voor de auto was (droog klimaat), maar in 1985 werd hij toch gerestaureerd. Vlak daarna verdween de auto van de kaart bij een Zwitserse eigenaar, waar hij onlangs alweer gerestaureerd werd en nu klaar is voor verkoop. Uiteraard komt er een certificaat van Ferrari Classiche bij, waardoor de auto meer waard is. Toch is het een relatief koopje: RM Sotheby's verwacht er £2.000.000 - £2.200.000 voor te gaan vangen op de verkoop in Londen. Voor ons Europeanen is dat mazzel, want de pond doet niet zoveel de laatste tijd, wij betalen €2,2 tot €2,4 miljoen. Tja, dat is toch bijna niks voor zo'n mooi apparaat?