Gereden: Beetle Dune is een opschepper

De stoeprand is misschien tien centimeter hoog en loopt ook nog een beetje schuin af. Toch verzoekt een medewerker van Volkswagen ons om de afrit te nemen een tiental meter verderop. Het is typerend voor de “crossover” die we rijden.

Op het eerste gezicht lijkt de Beetle hoger op zijn poten te staan, maar schijn bedriegt. De Dune heeft slechts één centimeter extra grondspeling gekregen. En hoewel uw vriendin misschien onder de indruk is van een extra centimeter, zijn wij dat zeker niet. De rest van de verhoging is optisch bedrog. De nieuwe bumpers en de skidplates geven de illusie dat de neus hoger begint. De grote 18 inch wielen en nieuw sideskirts doen hetzelfde trucje aan de zijkant.

De Dune moet de stoerdere versie van de Beetle worden. Voor het model lieten de ontwerpers zich inspireren door de duinbuggy’s uit de jaren 60 en 70. Deze vaak in garage gebouwde buggy’s op de basis van oude Kevers werden vooral gebruikt om over het strand en door duinen te crossen. Stoere wagentjes dus, die zich niet zomaar laten tegenhouden als de weg ophield.

Terug naar nu. De nieuwe Beetle Dune mist enkele essentiële onderdelen om een reïncarnatie van de oude buggy’s te worden. Zo ligt de motor nu voorin, worden alleen de voorwielen aangedreven en ontbreken de offroadbanden. Compleet ongeschikt voor offroad rijden en zoals we eerder al ondervonden: bang voor stoeprandjes. Dit is dan ook geen reïncarnatie van de iconische buggy’s. Om de wijze woorden van Tenacious D aan te halen: this is just a tribute.

Voordat je stopt met lezen: dit is niet per definitie slecht. Zoals met veel iconen blijven vaak de goede dingen hangen en verdwijnen de slechte eigenschappen naar de achtergrond. De oude buggy’s reden als een tractor op speed, waren puur gebouwd op klimaten waar bikini’s de nationale klederdracht vormen en kwamen met hun metalen frame en bumpers duidelijk uit een tijd waarin voetgangersveiligheid nog niet in het woordenboek stond.

De nieuwe Beetle Dune is wel geschikt voor dagelijks gebruik en belabberd weer. En dankzij de moderne veiligheidseisen kan je bijna met een gerust hart voetgangers van hun sokken rijden. Dit is een auto, terwijl de buggy slechts speelgoed was.

Ondanks dat Volkswagen ook diesels in de Dune lepelt, krijgen de Nederlandse kopers alleen keuze uit benzinemotoren. Dat zijn uiteraard de 105 pk sterke 1.2 TSI en de 150 pk sterke 1.4 TSI die nu ook al in de normale Beetle liggen, maar voor de Dune komt er een krachtpatser bij. Een 2.0 TSI met 220 pk vormt de topper in het assortiment.

Dit topmodel klinkt wonderbaarlijk goed. De roffel die uit de uitlaten rolt, heeft wat weg van een vijfcilinder en dat past ook wel bij de prestaties. De 2.0 geeft je een fijne duw in de rug en ondanks dat het onderstel voornamelijk op comfort is ingesteld, weet hij ook bochten redelijk goed te verwerken. Het overhellen blijft beperkt en de voorwielen bijten zich lekker in het asfalt vast. Uiteraard is de auto niet ontworpen als racemonster en al snel geven de banden zich al piepend over aan de zijwaartse krachten, maar tegen die tijd zit je al op snelheden waarbij je vriendin die zich had ingesteld op een rustig middagje cruisen over de boulevard zich niet meer comfortabel voelt.

In het interieur gaat het retro-festijn van buiten verder met een speels dashboard in de kleur van de carrosserie en een dikke knipoog naar de oude Kever. Vergeet vooral niet om het vrij simpele interieur aan te kleden met opties als lederen bekleding, een Fender-audiosetje en de airco. Het gaat tenslotte allemaal om de looks bij dit model, dus is het zonde om daar op de plekken waar je het meeste naar kijkt op te bezuinigen.

Kort samengevat ziet de Beetle Dune er stoerder uit, maar is hij niet geschikt voor offroad- of raceavonturen. Ben je echter uitgekeken op de saaie looks van de sedans en hatchbacks in dit segment en brengt jouw auto je vooral van a naar b dan is de Dune een comfortabel alternatief met een retro randje. Keep on cruising dude!