Grote fout: Matt LeBlanc wordt de grote man bij Top Gear

Als we min of meer betrouwbare bronnen mogen geloven, zal Matt LeBlanc de frontman van Top Gear worden. In versvandepers-berichtgeving wordt gesproken over hem als de man "hosting the show", wat moeilijk vertaalbaar is, maar in feite betekent dat Matt LeBlanc dé prima donna in Top Gear wordt. Dit is een kolossale vergissing.

Matt LeCharmer, zoals wij hem hier weleens liefkozend noemen, bezit een geweldig talent voor televisie. Hij weet bij lange na niet zoveel van auto's als Chris Harris en Rory Reid, maar hij heeft het vermogen om zijn onderbuik tot uitdrukking te brengen. Dat is in de autowereld zo'n beetje de hoogste lof; geloofwaardig vertellen hoe het voelt om iets volkomen onbereikbaars onder je kont te hebben. Koppel die talige vaardigheden aan een zelfs voor mannen volkomen onweerstaanbaar uiterlijk en je bent een baas en een winnaar.

Maar dit is Top Gear, het is niet anders maar de voorvaderen zijn de maatstaf aller dingen. Je moet voortbouwen op de vorige generatie en proberen dat te verbeteren. Chris Evans probeerde dat door net zo'n bombastisch aapmens te zijn als Jeremy Clarkson, maar faalde in het vaak onopgemerkte raffinement van Clarksons tamelijk volledige taalbeheersing en compenseerde dat met geschreeuw. Dan ben je geen kenner van de getalenteerde schrijver die Clarkson is, of je hem nu haat of niet.

Een andere eigenschap die Clarkson bezat - ja, sorry, hij is ten dele het referentiekader van het publiek - was zijn zwaar dictatoriale gedrag, zónder daadwerkelijk de baas te zijn. In het Latijn zeggen we: primus inter pares, de eerste onder zijns gelijken. Hoe goed of belachelijk hij ook was, hij kon altijd rekenen op weerwoord van ten minste één van zijn collega's. Als de gelegenheid zich voordeed maakten Hammond en May hem helemaal kapot. Hij had de hardste stem, maar niet het meest gelijk en werd in zijn narcisme - which it is - geremd door vrienden die vonden dat hij dood kon vallen.

Het nieuwe Top Gear gaat kapot aan high fives en andere infantiele gebaren van behulpzaamheid. In een sfeer van kankerverwekkende zorgzaamheid met extra stukjes aluminiumdeken, is er geen ruimte voor een primus inter paris. Nu houdt iedereen van elkaar en is er bij elke onvoorzien lastige stoelgang een vriend met zijn hand om je schouders. Ondermijnende humor verwordt zo tot aanbidding. Er is niemand die de leider het liefst tot smeulende veters gereduceerd wil zien. Dat is leuk voor Koffietijd (bestaat dat nog?) maar niets voor de naamdrager van de beste autoshow ooit.

In een setting waarin je pubermeisjesgedrag niet onder controle hebt (want dat is onoprechte zorg bij uitstek), kun je geen baas benoemen. Dan mis je de pointe en wordt talent te weinig gebruikt. Matt LeBlanc moet zijn talent en charme inzetten om elke aflevering iets prachtigs te doen, om daarna te worden afgefakkeld door Chris Harris en Rory Reid. Een triumviraat dat elkaar haat, zo hoort het. Een enkele leider kiezen, zoals de berichtgeving nu doet vermoeden, is dan ook zoals het Führerprinzip navolgen: een kolossale vergissing.