/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fautobahn%2F107557fe5d_sflrendevouz.jpg "C'etait un rendez-vous")
Als je C'était un rendez-vous (het was een afspraakje/date) nog nooit gezien hebt, dan is er zeker iets mis gegaan in je opvoeding. De film van nog geen tien minuten lang is - hoewel je de auto niet ziet - de allermooiste autofilm die je je kunt bedenken. Het is de heilige graal voor alle hardrijders. Het is ook een relikwie uit een tijd die niet meer is, de tijd dat er nog niet 24/7 files stonden in alle steden. En ook de tijd dat er geen flitscamera's, kentekenscanners, milieugedoe en andere repressie waren.
Regisseur Claude Lelouch nam deze maand veertig jaar geleden zijn Mercedes 450 SEL 6.9 mee voor een rondje Parijs in de vroege morgen. Op de voorbumper een filmcamera, het beeld begint terwijl we van de Boulevard Périphérique bij de Porte Dauphine het centrum van Parijs inrijden en eindigt aan de top van de trappen in Montmartre, waar de lieftallige, blonde date aan komt huppelen. Ertussen een rit met de meest gevaarlijke manoeuvres die je je kunt voorstellen en die je zeker niet moet nadoen.
Het geluid op de achtergrond is niet afkomstig van de motor van een Mercedes 450. Voor de soundtrack gebruikte Lelouch zijn Ferrari 275 GTB. Op de kinderkopjes van Parijs was het beeld anders niet zo puntgaaf geworden als het nu is, Gopro's en gimbals waren er immers nog niet. De Mercedes had luchtvering waardoor de ergste schokken konden worden opgevangen.
Het betekent dat de dappere Lelouch zijn dollemansrit ook in zijn Ferrari heeft moeten maken. Het maakt de film alleen maar mooier en doet ons verlangen naar het Parijs van augustus 1976. Toen de Fransen nog geen Engels spraken, maar wel DS reden, de CX maakten en je met 140 kilometer per uur door Parijs kon scheuren.