Luchtloze banden bestonden al in 1930

Luchtbanden zijn eigenlijk dramatisch ouderwets en onhandig omdat ze stuk kunnen gaan. Een luchtloze band ploft niet en als je ermee over een spijker rijdt is er niks aan de hand, gewoon doorrijden. Briljante nieuwe vinding. Uit 1930.

Het is grappig hoe mensen regelmatig op ideeën komen om ze vervolgens weer te vergeten. De Romeinen konden al betonnen viaducten bouwen, maar wij leerden dat pas in de twintigste eeuw, zodat we er auto's overheen konden laten rijden. Die auto's ook, al in de vroege 1900's reden er elektrische exemplaren rond, maar op de een of andere manier vergaten we het weer. Duurde het tot onlangs voordat Elon Musk het eens groot ging aanpakken.

Ook de hype van de toekomst, luchtloze banden, is oud nieuws. Was er al in de eerste helft van de twintigste eeuw. En daarmee bedoelen we niet de houten fietsbanden die opa tijdens de bezettingsjaren op zijn stalen ros had. De luchtloze band van luchtvaartuitvinder James Vernon Martin. Zijn ontwerp vertoont redelijke gelijkenis met de principes die Michelin in zijn Tweel toepast.

Al voor de Tweede Wereldoorlog bedacht Martin dat het voordelig kon zijn om de lucht in banden achterwege te laten, dat kan er alleen maar uitlopen. Rubber veert ook mooi en gecombineerd met een aantal stalen hoepels kan je een veilig loopvlak op de velg bevestigen. De uitvinder verving de lucht door een groot aantal rubberen spaken. Het rubber veert en garandeert een veilige rijgedrag volgens Martin. Hij vroeg in 1944 patent aan en wilde graag zijn banden verkopen aan het Amerikaanse leger. De voordelen van banden die niet lek gaan zijn voor een invasieleger evident. Maar ondanks het ronkende filmpje waarin de kwaliteiten van de luchtloze band nogal overdreven worden voorgedaan vergat de mens de mogelijkheid van ventielloos rijden snel. 

Wellicht kwam het door de grote hoeveelheid soldaten die het Amerikaanse leger bij zich had. Daar was altijd wel iemand bij de hand om een wiel te wisselen of een bandje te plakken. Als we straks allemaal in een zelfrijdende auto zitten die niet van ons is, dan is er een probleem: je stapt uit de gestrande zelfrijdende auto (met lekke band) en stapt in een vervangexemplaar. Moet er een monteur komen om hem op te pikken en de band te verwisselen. Helemaal niet handig. De band die niet lek kan gaan lost dat probleem op. Wij voorspellen: de echte autonome auto rijdt straks op luchtloze banden en daar kunnen we James V. Martin voor bedanken.