BRM V16 F1 opnieuw in productie (600 pk)

Er zijn racewagens die bekend worden omdat ze innovatief, beeldschoon of zeer succesvol zijn. Meestal alledrie tegelijk. En dan is er de BRM Type 15 V16. Dit allereerste product van British Racing Motors was niet echt geavanceerd, niet bijzonder mooi en totaal niet succesvol, maar toch is de wagen legendarisch geworden. Dat heeft een hele simpele reden: het is de best klinkende Formule 1-wagen ooit gemaakt.

De waanzinnige motor

De vreemde mix van een diepe grom, hoogtoerig gekrijs en een buitenaardse huil wordt geproduceerd door een minuscule 1,5 liter V16, die in feite bestaat uit twee 750 cc V8'jes. Het blok heeft een brede blokhoek van 135 graden en wordt gevoed door een centrifugale supercharger ontworpen door Rolls-Royce. Een vergelijkbaar model was in de Tweede Wereldoorlog te vinden op de legendarische Merlin V12-vliegtuigmotor die onder andere de Spitfire aandreef.

Wanneer alles goed werkte was de tot 12.000 toeren per minuut gillende V16 goed voor ongeveer 600 pk. Dat maakte de BRM destijds de op een na krachtigste Grand Prix-racer aller tijden, na de 642 pk-sterke Mercedes-Benz W125 uit 1937. Dergelijke power werd niet weer gezien totdat Renault met turbo's begon te experimenteren in 1977. Door de centrifugale supercharger kwam dat vermogen echter zeer plotseling en zeer laat in het toerenbereik op, waardoor er bijna niet te rijden was met de BRM.

Totale mislukking

Dat piekere vermogen gecombineerd met een ouderwets ladderchassis, ophanging afgekeken van de vooroorlogse Auto Unions en Mercedessen, gasveren uit een vliegtuig en een verschrikkelijk gebrek aan betrouwbaarheid maakte van de Type 15 bepaald geen succes. Ondanks de diensten van legendes als Juan Manuel Fangio, Stirling Moss, Jose Froilan Gonzalez en Peter Collins won de auto nooit in Grand Prix.

Na drie lange jaren van ontwikkeling en budgetproblemen won Reg Parnell de non-kampioenschapsrace op Goodwood in 1950. Dat beloofde veel, maar BRM's carriere in de wereldkampioenschap was van korte duur. Na een enkele middelmatige race op Silverstone in 1951 werd duidelijk dat de V16 verbannen zou worden voor het volgende seizoen.

De Formule 1 stapte voor 1952 namelijk over op Formule 2 regels. Daarop kwam de Type 15 alleen in actie in non-kampioenschapsraces. Wanneer de auto bleef rijden won ie meestal, maar dat gebeurde zeker niet vaak. Na een relatief succesvolle campagne in 1953 ging de V16 met pensioen en concentreerde BRM zich op de nieuwe 2,5 liter Formule 1 regels voor 1954.

Hall & Hall

Zeventig jaar na de eerste race van de allereerste BRM zal de beruchte V16 opnieuw van de band gaan rollen. Met behulp van maar liefst 20.000 originele tekeningen gaat restaurateur Hall & Hall drie natuurgetrouwe exemplaren van de Type 15 Mk1 fabriceren. Het project is een idee van de 81-jarige John Owen, zoon van BRM teambaas Sir Alfred Owen. John heeft de auto van dichtbij meegemaakt en wil niets liever dan jeugdherinneringen recreëren:

"Watching the likes of the Pampas Bull (Gonzalez) and, in particular, Fangio, master the power of the V16 was very special. And the fabulous noise of the engine still rings in my ears 70 years on! In a selfish way, I have always dreamed of hearing that sound again but now I’d also love to share that sensation with others. To hear the V16 screaming at full tilt for the first time is something special – something you never forget.”

Volledig raceklaar

Net als de Vanwall VW5 recreatie die Hall & Hall eerder aankondigde zijn de nieuwe BRM's niet bedoeld als museumstukken: ze worden volledige via historische FIA-regels opgebouwd zodat ze klaar zijn voor evenementen zoals de Goodwood Revival. De enige overgebleven originele Type 15 Mk1 is namelijk te waardevol om mee te gaan racen.

De auto's zullen stuk voor stuk originele BRM chassisnummers krijgen die destijds nooit gebruikt waren door de veranderde regels voor 1952. Het eerste exemplaar gaat zoals verwacht naar de Owen-familie, maar de overige chassis zijn gewoon te koop. Wat je moet neertellen voor al dat moois is echter niet bekend. Gelukkig hebben we de opnames nog: