Recensie: we weten dat Top Gear beter kan

This green and pleasant bomb
In het woordenboek staat onder het lemma 'cinematografie' nog altijd 'zie: Top Gear'. En er zijn meer vertrouwde ingrediënten. Terug van weggeweest is het mild patriottische smaakje dat onder het oude triumviraat weleens kon omslaan in ongegeneerd chauvisme over 'Britain',  de aanduiding voor al het goeds op Gods groene aarde. Harris etaleert een bescheiden en ietwat misplaatste vaderlandsliefde als hij de krachtigste Aston Martin ooit (800+ pk) introduceert als toppunt van de Britse can do-mentaliteit. 

Dat is een aardige manier om te zeggen dat Aston Martin niet echt voorop loopt in technologische ontwikkeling en de Vulcan daarom heeft uitgerust met twee aan elke geknoopte Ford Mondeo V6-motoren uit de jaren negentig. Trots zijn op je eigen land ligt natuurlijk niet erg lekker bij de BBC, want weet je wie ook...? Exact, dus dit is opvallend. Net als het immense geluid uit de reet van de Vulkaan.

Na het prachtige item terug naar de studio waar Chris Evans alwéér de enorme fout maakt om maar te blijven inhakken op het oude Top Gear. Hij noemde Harris' uitstekende item expliciet "the best track film ever on Top Gear". Hoe dom is die Evans? Hij blijft het vuur maar opstoken in een PR-strijd die zeker hij niet kan winnen.

De Vulcan raast rond het Top Gear-circuit in een niet briljante 1.15,2. Omdat het ding de weg niet op mag, hoort de Vulcan natuurlijk niet op het lapboard. Maar er is vanaf vandaag een wegklapbaar bordje waarop de tijden van dit soort auto's geplakt kunnen worden. Helaas wordt dit aangeduid als "the naughty lapboard". Papa Evans is een beetje stout geweest.

Tarmac versus train
Een gouwe ouwe. Van Londen naar Venetië met auto's die hetzelfde kosten als een kaartje voor een luxueuze treinreis over hetzelfde traject. Wie is er eerst? Eddie Jordan neemt de trein. Evans neemt een Jaguar XJ uit 2002 (een redactiefavoriet), Sabine Schmitz een Audi A8 en Matt LeFunny een Honda Goldwing. Juist ja, een mötör. In Parijs halen de niet-treinreizigers een aantal Michelinster-chefkoks op, die en route een gerecht moeten bereiden dat in Lyon gepresenteerd zal worden aan een beruchte restaurant-recensent. (Oliver Peyton, zo zou zou blijken).

Schmitz bemoeit zich met het gekokkerel van de haar toebedeelde chef, wat echt tenenkrommend is - niet in de laatste plaats omdat zelfs Henry Kissinger zijn Duitse accent nog beter wist te verbergen en omdat Top Gear-presentatoren meestal hun doodvonnis tekenen als ze opmerkingen hebben over het eten.  Ook het voortdurende highfiven en omhelzen, doet het qua kromme tenen beter dan traditioneel Chinees voetbinden. Maar soit, voor de rest is het best vermakelijke televisie. Tante Schmitz heeft de winnende chef, overigens.

Koffietijd
Maar dan zonder Mireille Bekooij en Hans van Willigenburg, dus open een fles wijn terwijl mensen die we niet kennen iets met auto's doen. 

Tesla Model X
De Model X zag er nog nooit zo goed uit als in de handen van de visuele magiërs van Top Gear. En we hebben Rory Reid, hoera! Volgens Reid is de Model X zeker geen sportwagen, maar kun je hem toch op het randje van zijn mogelijkheden rijden doordat-ie zo stil is. Dat zit zo: het stuur is niet responsief, dus daar leer je niets van, maar door een gebrek aan een motor is bandengeruis het voornaamste geluid dat de cockpit weet binnen te dringen. Doordat je bandengeruis kunt horen, is veel preciezer te bepalen of je al aan de limiet van grip zit. 

Voorts vernietigt de Model X in Ludicrous mode de beestachtige Dodge Challenger Hellcat (707 pk) op de kwartmijl. Dat hebben we vaker gezien. Reid is echt onder de indruk van de Model X, vooral van zijn actieradius die hij "unreal" noemt. Enfin, volgens Reid is de Model X de toekomst, maar volgende week rijdt hij gelukkig in de Jaguar F-type SVR.

Verder met de trein
Het valt nu pas op dat de Jag, Audi en Honda voortdurend in colonne rijden. Eensgezind optrekken is alleen maar leuk als je meedoen belangrijker vindt dan winnen en aardbeienjam je favoriete beleg is. Iemand nog een aluminium deken? Op een gegeven moment is er toch een soort van race tussen de auto's die erg saai is en uiteindelijk toch futiel omdat Eddie Jordan in zijn trein wint. Kom op, jongens, vorige week ging zo lekker. Dit was echt niet slecht, maar chop-chop, niemand heeft iets aan een eendagsvlieg.

Lees hier de vorige recensies:

Aflevering 1 - Het nieuwe Top Gear is vooralsnog een grote teleurstelling

Aflevering 2 - Recensie: is Top Gear al beter geworden?

Aflevering 3 - Recensie: houdt Top Gear de stijgende lijn vast?