'Geavanceerde actieve veiligheidssystemen hebben geen enkele zin'

Veiligheid was vroeger een vrij simpel thema in de autowereld. In de jaren '60 begonnen steeds meer fabrikanten erop te letten wat er gebeurde met hun modellen bij hevige ongelukken. Hierdoor ontstonden bijvoorbeeld zachtere dashboards, airbags, grote schokdempende bumpers, kreukelzones en wegklappende stuurkolommen. De experimenten waren er echter altijd op gericht om de impact van crashes te verzachten, en niet om ze te voorkomen.

Actieve veiligheid

Door de komst van geavanceerde computersystemen zijn er de laatste twintig jaar echter grote stappen gezet op dat gebied. Tegenwoordig kunnen auto's onder andere de dode hoek controleren, je binnen de lijntjes houden, afstand houden van de voorligger, scannen naar voetgangers en wanneer nodig zelf remmen. Naast de mechanische en structurele verbeteringen zijn moderne auto's uiteraard veel veiliger dan hun passieve voorgangers. Althans, in theorie.

Verwarrend en irritant

Volgens Amerikaanse consumentenwaakhond Consumer Reports schieten de meeste actieve systemen hun doelen namelijk voorbij. Voor elke nieuwe toevoeging moet immers een nieuw icoontje en geluidje worden bedacht. Vaak zijn meerdere systemen tegelijk aan het werk, waardoor de bestuurder gebombardeerd wordt met allerlei signalen.

In veel gevallen ontstaan er dan verwarring en irritatie, zeker wanneer de systemen bijzonder fanatiek blijken te zijn en bij het minste of geringste alarm slaan. Hierdoor krijgen de bestuurders de neiging de systemen uit te zetten. Van de vermeende verhoogde veiligheid blijft dan uiteraard niets over.

Voorlichting en aanpasbaarheid

Volgens Consumer Reports technisch specialist Kelly Funkhouser zijn er simpele oplossingen voor dit groeiende probleem. Autofabrikanten moeten meer duidelijkheid en uitleg gaan geven over welke systemen ze inzetten, wat ze doen, en hoe je ze überhaupt activeert.

Een consument die niet weet wat all die storende tonen betekenen zal immers sneller alles uitschakelen. Bovendien moet de gevoeligheid van de systemen bijgesteld kunnen worden, of zelfs op stil gezet worden. Zo kun je een hyperactieve remassistent of dodehoekindicator het zwijgen op leggen, zonder dat je de functionaliteit verliest wanneer je het écht nodig hebt:

"Een vaak voorkomend vals alarm of irritante piepjes kunnen worden geminimaliseerd, of geëlimineerd, door de bestuurder toe te staan de gevoeligheid aan te passen. En het type waarschuwing moet ook aan te passen zijn op de voorkeur van de bestuurder."

Gevaarlijke variabelen

Het plan van Ms Funkhouser is leuk bedacht, maar zal waarschijnlijk geen navolging krijgen in de autoindustrie. Bestuurders laten sleutelen aan de veiligheidssystemen levert immers teveel variabelen op.

De functionaliteit van de systemen kan daardoor niet gegarandeerd worden, waardoor verzekeraars en organisaties zoals de Euro NCAP niet eenvoudig een oordeel kunnen vellen. Hyperactieve veiligheidsassistenten zullen dus nog wel even onder ons blijven.