Deze automerken verlieten ons in de jaren '10

Daihatsu

Niet dood, maar wel vertrokken uit Europa. Daihatsu zag geen business case meer in blijven op de Europese markt, en trok zich terug naar Azië. Met name op markten als de Indonesische is Daihatsu sterk. Dit betekent tevens dat de Toyota-groep nog met slechts twee merken op het Oude Continent vertegenwoordigd is: met het kernmerk en met Lexus. 

De Daihatsu's die nog in Nederland rondrijden zijn enkele (stiekem best coole) Materia's, en daarnaast Charades en Sirions, met een aardig vergrijsde bestuurderspopulatie. Maar laten we de Applause ook niet vergeten:

Chevrolet

Bij 'Chevrolet' denkt u waarschijnlijk meteen aan de stoere Corvette, maar het Europese Chevrolet draaide vooral om het gerebadgde Daewoo (de Corvette wordt in Europa niet onder de Chevrolet-merknaam verkocht). Vrij deerniswekkend goedkoop Koreaans blik, met de Matiz als topverkoper. Kost niks, maar heb je ook niks. Kortom: niet echt een merk dat iemand mist, hoewel de logica van het vertrek uit Europa ons ontging. Moederbedrijf GM had Opel weliswaar nog op de Europese markt, maar waarom zou je het volume dat Chevrolet draaide laten liggen?

Chevrolet staat ondergetekende vooral bij als het merk met de meest incapabele PR-manager ooit. Nu zijn incapabele PR-managers in de autowereld helaas verre van een uitzondering (Honda's PR-apparaat was ook notoir onzichtbaar tot het door de Belg werd opgeslokt, en daar werden de zaken zeker niet beter van), maar deze Pieter C.M. Stokman maakte het wel heel bont, door gewoon nooit zijn telefoon op te nemen, of op (voice-)mails danwel sms'jes (whatsapp bestond nog niet) te reageren. We mogen lijen dat de man erna in een baan is terechtgekomen waar hij geschikter voor is.

Infiniti

Tsja, Infiniti...Wat zullen we daar eens over zeggen. Begon in de VS als premium-merk van Nissan, en doet het daar nog steeds aardig. Daarna werd het merk ook in Europa gepusht, maar het is (met Cadillac) het zoveelste voorbeeld dat wat in Amerika werkt, in Europa niet per se ook aanslaat. Stond jarenlang loeigroot op de Red Bull-wagens, en had dankzij de alliantie Nissan-Renault en diens samenwerking met Mercedes-moeder Daimler (waaruit ook de nieuwe Renault Twingo/Smart voortkwam) eigenlijk bakken met potentieel. Zeker omdat Infiniti sterk is met SUV's. Maar toch slaagde Infiniti erin auto's te bouwen die werkelijk waar geen enkele Europeaan iets konden interesseren. Nou ja... Infiniti bouwde wel zeer elegante concepts, maar concepts brengen geen geld in het laatje.

Dit geploeter in de marge was pijnlijk om te aanschouwen, totdat - veel te laat - een knoop werd doorgehakt. Het management van Nissan besloot de stekker uit de Europese activieiten van Infiniti te trekken. They won't be missed.

Saab

Zweden telde ooit twee trotse merken: Saab en Volvo. Aan het begin van deze eeuw waren beide merken in Amerikaanse handen: Volvo was van Ford en Saab van General Motors. Het lot van beide merken kon niet verder uiteenlopen. Ford verkocht alle merken die het in zijn Premier Automotive Group had gebundeld: Jaguar en Land Rover aan het Indiase Tata, Aston Martin aan een investeerdersconsortium, en Volvo aan het Chinese Geely. We zijn nu tien jaar verder, en Volvo staat er uitstekend voor, waar je de Chinezen zeker credits voor mag geven.

Saab, aan de andere kant, was door GM al richting het sterfhuis gedirigeerd. De modellen verloren hun eigen unieke karakter: er zat te weinig Saab en teveel Opel in. Totdat Victor Muller besloot het merk over te nemen. Het was een enorme schok dat het nietige Spyker zoiets kon doen, maar er was hoop. Het mocht echter niet zo zijn: Saab ging onder Victor Muller definitief ter ziele. We willen de schuld hiervoor niet afschuiven op onze landgenoot, dat zou oneerlijk zijn. De man is weliswaar een praatjesmaker, maar geen oplichter. We geloven er heilig in dat hij heeft gevochten als een leeuw om nog iets van Saab te maken. Zelf legde hij de schuld bij een tegenwerkend GM, en Chinese investeerders (Youngman/Pang Da) die erna niet over de brug kwamen. Wij gokken dat het een combinatie was van dat, en het feit dat Muller - vergeef ons het anglicisme - meer afbeet dan hij kon kauwen. 

Lancia

Lancia is er eentje uit de categorie 'last but not least'. Er is waarschijnlijk geen merk waarvan de aftakeling meer pijn deed dan Lancia. De redenen zijn divers, maar de twee belangrijkste zijn toch wel dat het een merk met een rijke historie betreft én eentje dat zijn wortels in Europa heeft.

In de jaren '10 hebben we niks nieuws meer van Lancia vernomen: de laatste Delta is een model uit het decennium ervoor, dat inmiddels al geruime tijd uit productie is, en daarnaast kabbelde de Ypsilon nog een beetje voort. Maar alle leven is toch echt wel uit Lancia gezogen. De reden: het merk stond nooit bovenaan de lijst van voormalig topman Sergio Marchionne, die zag meer in een groot Alfa Romeo. Iets dat evenmin gelukt is overigens.

Voor de verstokte Lancia-fan, en daar zijn er nogal een aantal van - collega M. Goes incluis, is er echter hoop. Lancia is nooit definitief afgeschreven, het merk staat alleen al jaren in de ijskast. Met de fusie van PSA en FCA bestaat er een reële kans dat Lancia nieuw leven wordt ingeblazen. In de fusiedocumenten staat Lancia nog steeds vermeld, en daarnaast heeft het een ijzersterke merkwaarde, dus we zien een Risorgimento in de jaren '20 best gebeuren. Het is alleen de vraag hoe deze gestalte gaat krijgen, want de makers gaan er nog een zware dobber aan krijgen om de veeleisende fans tevreden te krijgen.